Parvovirusna infekcija kao uzrok reproduktivnih poremećaja kod svinja, prvi put je opisana šezdesetih godina prošlog veka, dok je u našoj zemlji prvi put registrovana 1980. godine na području Vojvodine. Oboljenje karakteriše poremećaj u reprodukciji u vidu embrionalnih i fetalnih uginuća, smanjenje broja živorođene prasadi i pojava mumifikovane prasadi, bez poremećaja opšteg stanja majke. Parvovirusna infekcija veoma je raširena u zapatima svinja društvenog i privatnog sektora i može se reći da u zemljama sa razvijenom proizvodnjom svinja ima endemski karakter. Najosetljivija kategorija za pojavni oblik infekcije su priplodne nazimice koje pre oplodnje nisu stekle imunitet na PPV. Poseban problem u proizvodnji predstavlja činjenica da pored toga što izazivju reproduktivne poremećaje, uzročnici pospešuju patogenu aktivnost cirkovirusa (PCV 2), izazivača multisistemskog kržljanja prasadi po odbijanju.

Etiologija: Uzročnik bolesti je virus koji pripada familiji Parvoviridae, rodu Parvovirus. Raširen je u populacijama svinja širom sveta. Svinja je jedini prirodan domaćin virusa. Virus se u zapat unosi nabavkom inficiranih životinja (nazimice, nerastovi). Iz organizma se virus izlučuje u spoljnu sredinu izmetom, mokraćom, nosnim sekretom i spermom, koja je veoma čest prenosilac virusa. Pored direktnog kontakta, virus se prenosi hranom, vodom, predmetima i sa poda.

Patogeneza: Ishod infekcije parvovirusom zavisi prvenstveno od imunološkog statusa ženke u momentu pripusta. Životinje koje su stekle imunitet pre pripusta (prirodnim putem ili veštačkom imunizacijom), neće imati reproduktivne probleme tokom graviditeta. Kod neimunih životinja, ako infekcija nastane do 70. dana suprasnosti, virus će proći kroz transplacentarnu barijeru i ostvariti svoje patogeno delovanje na zametke (plodove). Inficiranje posle 70. dana suprasnosti ne predstavlja opasnot za plodove, koji u toj fazi mogu imunološki da odgovore, čime se štite od patogenog delovanja virusa. Tabelarno prikazano štetno delovanje virusa i posledice su:

Značajno je napomenuti da se kod transplacentarne infekcije plodova parvovirusom ne inficiraju svi plodovi. U ranoj fazi graviditeta inficirani plodovi bivaju resorbovni od strane majke, pa se dešava da plotkinja oprasi jedno ili dva praseta, iako je poznato da je za održavanje suprasnosti neophodno da se u materici nalazi najmnje pet živih plodova. U kasnijem graviditetu, sve do 70. dana, inficirani plodovi uginjavaju i mumifikuju se.

Klinička slika: Već je napomenuto da kod parvovirusne infekcije nema značajnih odstupanja u pogledu zdravstvenog stanja plotkinja. Ono što se u zapatu može zapaziti je:

1. Smanjena koncepcija uz povećan broj povađanja, naročito u neredovnom roku (35 dana i više)
2. Pojava pobačaja
3. Smanjen broj živorođene prasadi (1 – 4) i pojava mrtve i mumifikovane prasadi u leglima
4. Rađanje slabo vitalne prasadi male telesne mase

Dijagnoza: klinička dijagnoza prisustva PPV infekcije postavlja se na osnovu anamnestičkih podataka, kliničke slike i laboratorijskih pretraga mumifikovanih i mrtvih plodova.

Mere prevencije: Najbolja prevencija parvovirusne infekcije je plnska imunoprofilaksa odnosno vakcinacija svih priplodnih životinja pre njihovog uvođenja u reprodukciju. Na našem tržištu postoje komercijalne inaktivisane vakcine koje daju dobar imunološki odgovor. Vakcinacija se vrši prema uputstvu proizvođača. Kod nazimica pre prvog pripusta dvokratno, tako da revakcina bude aplikovana najmanje dve do tri nedelje pre osemenjavanja. Vakcinisanje krmača vrši se najmanje dva puta u toku godine, kao i nerastova čija se soerma koristi za veštačko osemenjvanje.